عالم دینی یا اندیشمند اجتماعی
یکی از عادات بد ما این است که همه چیز را باهم قاطی می کنیم. مثلا از یک هنرپیشه خوش سیما انتظار تز سیاسی و راهنمایی در انتخابات را داریم و یا یک فوتبالیست را با یک کنشگر و تئوریسین اجتماعی اشتباه می گیریم. یک روز دکتر حسابی را تا حد یک قدیس و راهنمای زندگی بالا می بریم و روز دیگر دکتر سمیعی را مراد خویش قرار می دهیم. بدون این که توجه کنیم اولی یک نابغه فیزیک و دومی تنها یک متخصص درجه یک و بی بدیل مغز و اعصاب است و در سایر رشته ها تخصصی ندارد.
در طول تاریخمان هم همین گونه بوده ایم. ابوعلی سینا و ابوریحان ها را که دانشمندان بزرگی بوده اند خالی از هرگونه خطا دیده و همه اندیشه شان را ستوده ایم. شیخ ابوالحسن خرقانی و بایزید بسطامی را که بیشتر اندیشمندانی اجتماعی و طاغیانی بر تکلف های ناشی از شهوات انسانی بوده اند علمای دین تصور نموده و فرقه ها ساخته ایم بدون آن که توجه کنیم آن ها چه گفته اند و روح کلامشان چیست.
دعوا راه انداخته ایم و بِکش بِکششان می کنیم که این مال من است یا مال دیگری بدون آن که اندکی در اندیشه آن ها تامل کنیم. احمقانه به فکر کسب در آمد از نام آن ها و تبدیلشان به برند های تجاری هستیم و در این راه حاضریم با شیطان هم سر میز مذاکره بنشینیم.
ماه گذشته همایشی تحت عنوان “میراث جهانی شاهرود؛ بسطام؛ خرقان” برای بزرگداشت بایزید بسطامی و شیخ ابوالحسن خرقانی برگزار شد.
این که این همایش آن گونه که منتقدینش یک شو کاسبکارانه با سوء استفاده از نام بزرگان و بازی با علاقه مردم به گذشته شان می دانند و یا آن گونه که برگزارکننده محترم “معرفی شیخ ابوالحسن خرقانی و بایزید بسطامی ” به دیگران و تلاش در جهت ثبت جهانی آن ها به نام ایران ذکر می کند؛ آنقدر اهمیت ندارد که مظلومیت این دو شخصیت تاریخی در دعوای بین برخی متشرعین و فرقه گراها مهم است.
شاید بزرگترین دست آورد همایش اخیر بیدار شدن متولیان فرهنگی شهرستان در جهت پاسداشت و معرفی واقعی این دو انسان بزرگ و متفاوت و جلوگیری از مصادرشان توسط کاسبان و فرقه گرایان باشد.
شیخ ابوالحسن خرقانی و بایزید بسطامی متفکران و اندیشمندانی بوده اند که با ابزار نبوغ خویش در عصری که انسان ها برای بدره ای پول سیاه شکم یکدیگر را می دریده اند ارزش انسانیت را دوباره به رخ کشیده اند. مانند هر متفکر دیگری آن ها نیز خالی از خطا و اشتباه نبوده اند و اعطای مقام پیشوایی به آن ها از هیچ منظری صواب نیست. امری که خود آن ها نیز همواره از آن گریزان بوده اند و همین وجه تمایز آن ها با مدعیان عرفان و صوفیگری است. امروز بیش از پیش لزوم برپایی همایشی علمی با حضور اساتید دانشگاهی جهت شناخت صحیح اندیشه این بزرگمردان خطه کومش احساس می شود. همایشی که با تکیه بر دانشگاه و پرهیز از نگاه کاسبکارانه به معرفی این دو قطب عرفان اسلامی بپردازد.
