اذا طابت العین عذبت الانهار
چون آب در سرچشمه زلال و شفاف باشد در جوی ها نیز صاف و زلال باشد
جمله بالا را یک عرب شامی در پاسخ عمر ابن عبدالعزیز که از او در باره اوضاع و شیوه حکومت والیانش پرسیده بود می گوید. جمله ای تاثیر گذار که عمر ابن عبدالعزیز را به تنها خلیفه خوشنام اموی تبدیل می نماید.
هدف از نوشتن این چند جمله دست گذاشتن مجدد بر روی موضوع رانت و فساد نیست. هدف تبیین جایگاه منتقدین...
با یک بررسی اجمالی در تاریخ معاصر ایران متوجه یک شتابزدگی دائمی از سوی نخبگان برای ایجاد تحول و توسعه می شویم. این شتابزدگی بدون در نظر گرفتن شرایط فرهنگی و زیر ساختی جامعه ایرانی و تجارب گرانبهای قرون متمادی؛ گاها دلسوزانه مثل امیر کبیر و قائم مقام فراهانی و گاهی از روی استیصال از سوی برخی منورالفکران و غرب زدگان اعمال شده است. مدلی از توسعه که در سالیان پس از انقلاب نیز ادامه یافت و در دولت سازندگی نهادینه شد. در آن دوران دولتمردان با رصد الگوهای اقتصادی جهان و درک عینی نا کارآمدی الگوی توسعه کمونیستی، با گرته برداری ناقص از لیبرالیسم دستوری که در کشورهایی مانند مالزی زمینه ساز تحول ناگهانی را ایجاد کرده بود؛ ناخواسته به ویران سازی زیربنای تاریخی و احداث برج های توسعه به جای آن ها پرداختند. برج هایی که پس از گذشت نزدیک به سی سال به مانند استادیوم نیمه کاره پانزده هزار نفری شاهرود، تنها میلگرد .....
گفته‌اند که شرف‌المکان بالمکین. ارزش هر جایگاه به کسی است که در آن قرار گرفته است. به عبارت دیگر، انسان است که به یک جایگاه ارزش می‌دهد. چنین نیست که خود‌به خود و به محض این که کسی به هر دلیل یا علت حقیقی یا اعتباری در منزلی قرار گرفت، صاحب منزلت شود. ممکن است واجد مسوولیت آن جایگاه شود، اما خود اوست که با ارزش نهادن به گفتار و رفتار و عملکردش، هم خود واجد ارزش می‌شود و هم شان و منزلت و مسوولیت آن جایگاه را حفظ می‌کند یا دست کم به مسوولیت‌های آن جایگاه آسیب نمی‌زند.
اگر از زاویه دیگری به موضوع نگاه کنیم، این همان ضرورت تناسب و تلائم بین مکان و مکین است...
فرد باید تناسب حداقلی با مسوولیت‌های یک جایگاه در خانواده یا گروه یا سازمان یا اجتماع...
