لاریجانی ها و رویا های بر باد رفته

 

لاریجانی ها و رویا های بر باد رفته
قسمت اول
نویسنده: علی رضا اسلامی

شاید در دو دهه اخیر هیچ شخصیت سیاسی در کشور به اندازه علی لاریجانی و به تبع او دیگر اعضای خانواده اش روند صعودی دائمی و ثبات را تجربه نکرده باشد. او که در ابتدا زیر سایه ی اسم و رسم برادر بزرگترش محمد جواد لاریجانی قرار داشت، با سرعتی شگفت انگیز بعد از ریاست بر صدا و سیما به نفر اول و کاپیتان خانواده لاریجانی تبدیل شد. صدا و سیمایی که بعد از قریب دو دهه از جدا شدن  علی اردشیر لاریجانی از آن هنوز هم توسط وفاداران به او اداره می شود و عقبه قدرتمندش در آن جا به راحتی توانستند مدیری مانند سر افراز که آن ها را از سمت هایشان برکنار و یا بازنشسته  کرده بود؛ در طرفه العینی ناکار کنند.
البته لاریجانی همه مهره های خود را در صدا و سیما به جای نگذاشت وبرخی از آن ها را در سایر دستگاه های نظام جانمایی کرد که معروف ترین آن ها وزیر کشور دولت فعلی است.
آن روزی که علیرغم همه پیش بینی ها در کمتر از سه روز حسن روحانی، کاندیدای دسته دوم انتخابات، با مدیریت هاشمی رفسنجانی گوی رقابت را از دیگر مدعیان پاستور ربود، بازیگران پشت پرده ی کسب این پیروزی، هر کدام سهمی از کابینه طلب کردند که لاریجانی با هوشمندی زیاد وزارت کشور را به عنوان سهم اصلی و دستگاه فرهنگی دولت یعنی بدنه ارشاد را به عنوان دِسِر  برای خود رزرو کرد. در اهمیت مهره چینی در وزارت کشور و جایگاه آن در اداره مملکت و عمق نفوذ آن در شهرستان ها و روستاها جای هیچ بحث و تردیدی نیست و مخاطبان به خوبی می دانند که نیرویی که امروز از این گروه سیاسی بخشدار جایی است در آینده نه چندان دور چه سهمی در اداره کشور خواهد داشت.
مهره دومی که لاریجانی در کابینه گذاشت، شاگرد وفادار و مرید جان برکفش حسین انتظامی بود که پست مهم و حساس معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد را تصاحب کرد. جایگاهی  که حیات و ممات رسانه های غیر دولتی به الطفات آن بستگی داشت. گلوگاه حساس اطلاع رسانی علاوه بر صدا و سیما این بار باز هم در ید لاریجانی بود. گرچه در دولت دوم روحانی پس از جایگزینی یکی دیگر از یاران حلقه ، انتظامی به سازمان سینمایی مامور شد، اما این ماموریت نیز در راستای نفوذ حداکثری لاریجانی تفسیر می گردد تا بتواند آن سنگر را نیز به اقمار قدرت لاریجانی اضافه نماید.
البته نباید به تلاش لاریجانی برای در اختیار گرفتن وزارت امور خارجه اشاره نکرد. وزارت خانه ای که او برای نفوذ در آن با قدرتمند ترین فرد کابینه یعنی محمود واعظی شریک شد  اما سرتق بودن ظریف مانع از این فتح استراتژیک شد. اما لاریجانی باز هم کوتاه نیامد و برخی از نیرو های سیاسی نزدیک به خود  را با جایگاه های مختلف وارد این وزارت خانه کرد که معروف ترین آن ها کاظم جلالی بود که به عنوان سفیر راهی سرزمین تزار ها شد.
آیا شما هم مثل اکثر مردم تصور می کنید که لاریجانی با این مهره چینی ها قصد رئیس جمهور شدن دارد؟ در جواب به این سوال باید گفت چراکه نه ! او در سال های نه چندان دور سودای پاستورنشینی را  در سر داشت ولی شکست سهمگینش در انتخابات 84 و کسب جایگاه نهم در بین 9 کاندیدا (البته اگر تعداد نامزدها را درست ذکر کرده باشم) باعث شد دامنه قدرتش را در جای دیگری بگسترد.
جایگزین شدن موهای سفید به جای زلف مجعد و خرمایی رنگ معروفش در سال های اخیر و تجربه سیاسی اش به او آموخته است که بدون رئیس جمهور شدن هم می توان قدرتمند بود و سرمایه گذاری هایی که در بالا به چند مصداق گل درشتش اشاره شد در راستای  برنامه ریزی های حاصل از همین تجربه اندوزی هاست. قالی لاریجانی ها در تصاحب همه ی ظرفیت های سیاسی آن چنان ظریف و مینیاتوری بافته شده  که گویی یک ابر رایانه  نقشه ی آن را ترسیم نموده است.

ادامه دارد...