شکار اصلاح طلبان، یا نا خدایی در انتظار باد

از نوجوانی رئیس بود. از همان زمانی که انجمن اسلامی دبیرستان شهید میرغفوریان را اداره می کرد.

در جوانی و دوره دانشجویی از آن بچه حزب اللهی هایی بود که با موتور به پارک ها می رفتند و به امر معروف و نهی از منکر بقیه می پرداختند و نماز جماعت را در اماکن عمومی می خواندند.

منتقدان او را هاشمی نسب سیاسی نامیده اند؛ همان فوتبالیستی که در دهه گذشته با تغییر باشگاه از پرسپولیس به استقلال آمد و جنجال آفرین شد. همان ها می گویند پایش را روی شانه های مردم شاهرود گذاشت و بالا رفت و سپس ولی نعمتان واقعی خود را به فراموشی سپرد. می گویند از رشد شخصیت ها در شهر هراس داشت و با آدم های کوچک راحت تر کار می کرد. می گویند معیارش برای اعمال نفوذ جهت انتصاب و ابقا مدیران شهرستان هماهنگی و حرف شنویشان از خودش بوده و نه توانمندی و قابلیت هایشان. این ادعاها صحت دارد و یا تنها حاصل کینه ورزی های سیاسی حسودان و رقیبان است چیزی نیست که ما در این چندصفحه توان درک آن را پیدا کرده باشیم. در این 16 صفحه تنها با دیدگاه های مختلف در مورد او آشنا شدیم.

مسلما کاظم جلالی ایده آل نبود، سعی کرد باشد ولی دغدغه های مهمتری از حوزه انتخابیه اش مانع آن شد که _حسینی دوم شاهرودی ها_ شود.

جلالی نیم قرن دوم زندگی اش را با حال و هوای جدیدی آغاز کرده است. او اکنون دغدغه های یک نماینده بومی و منطقه ای را ندارد و می تواند با تمام وجود خود را وقف عشقش کند. عشقی به نام _جهان سیاست_

اکنون او با پنج ستاره بر روی سینه یک رجل سیاسی قوی محسوب می شود و بدون تردید سرمایه ای ارزشمند برای شهر خود و نظام خواهد بود.

شاید جلالی از آن هایی نباشد که پله های ترقی را شمرده شمرده طی کرده باشند ولی بدون شک بازی سیاست را بسیار خوب بلد است. در سنی که جوانان امروز هنوز تصمیمی برای آینده خود نگرفته اند او رابه جایی فرستادند که تصمیم گذار مردمش باشد. اکنون جلالی با زیرکی خاص خودش دریافته تنها شخصیت سیاسی که بدون فراز و نشیب توانسته سه دهه اخیر رادر سطح اول تصمیم گیری کشور پشت سر بگذارد، علی لاریجانی است و با نزدیکی به این مرجع تقلید سیاسی، حاشیه امنی برای خود ساخته است.

کاظم در سال 1346 در شاهکوه به دنیا آمد. درست است که اخیرا در وبسایت مرکز پژوهش های مجلس محل تولدش را گرگان زده است ولی شاهکوه همان قدر گرگان است که شاهرود هم هست. و اکنون در 50 سالگی او جایی ایستاده که به یک اندازه هم اصولگراست و هم اصلاح طلب. گویا تقدیر او را در نقطه صفر مرزی نوشته اند.

روسیاه پیروز

پیرمرد تا کمر درون سطل بزرگ زباله خم شده بود. تنها تکیه‌گاهش نوک پنجه‌ پاهایی بود که آن هم گاهی از زمین جدا می‌شد. گویا تقدیرش را این‌گونه نوشته بودند که همیشه یک لقمه نان حلال را به سختی درآورد. هنگامی که در سیاهی درون سطل، قوطی‌های خالی روغن و نوشابه و ظروف پلاستیکی را می‌دید لبخندی زیبا چروک‌های صورتش را چند برابر می‌کرد، طوری که انگار گنجی یافته است.