مطالبه سازی به شیوه رئیس محترم شورای شهر( طنز) مورد خاص اتوبان حرم تا حرم

تقریبا همه پدر بزرگ و مادر بزرگ ها معتقدند نوه ها برایشان از فرزندانشان عزیزتر و شیرین ترند. اصطلاحا می گویند فرزند گردوست و نوه مغز گردو. اما امان از این مغزگردو ها.

ما در خانه پدرمان تا دلتان بخواهد از این مغز گردو ها داریم. داستانی که می خواهم بگویم مربوط به دو تا از این هاست. دو پسر بچه ده ساله به اسم سروش و پرهام که سفارش موکد به پدر و مادر هایشان شده، آن ها را هیچ وقت با هم به خانه پدربزرگشان نیاورند. اما این دو موجود با هزار کلک

روسیاه پیروز

پیرمرد تا کمر درون سطل بزرگ زباله خم شده بود. تنها تکیه‌گاهش نوک پنجه‌ پاهایی بود که آن هم گاهی از زمین جدا می‌شد. گویا تقدیرش را این‌گونه نوشته بودند که همیشه یک لقمه نان حلال را به سختی درآورد. هنگامی که در سیاهی درون سطل، قوطی‌های خالی روغن و نوشابه و ظروف پلاستیکی را می‌دید لبخندی زیبا چروک‌های صورتش را چند برابر می‌کرد، طوری که انگار گنجی یافته است.

روزی روزگاری شرکتی بود به نام زغال سنگ البرز شرقی