عالم دینی یا اندیشمند اجتماعی

یکی از عادات بد ما این است که همه چیز را باهم قاطی می کنیم. مثلا از یک هنرپیشه خوش سیما انتظار تز سیاسی و راهنمایی در انتخابات را داریم و یا یک فوتبالیست را با یک کنشگر و تئوریسین اجتماعی اشتباه می گیریم.  یک روز دکتر حسابی را تا حد یک قدیس و راهنمای زندگی بالا می بریم و روز دیگر دکتر سمیعی را مراد  خویش قرار می دهیم. بدون این که توجه کنیم اولی یک نابغه فیزیک و دومی تنها یک متخصص درجه یک و بی بدیل مغز و اعصاب است و در سایر رشته ها تخصصی ندارد.
در طول تاریخمان هم همین گونه بوده ایم. ابوعلی سینا و ابوریحان ها را  که دانشمندان بزرگی بوده اند خالی از هرگونه خطا دیده و همه اندیشه شان را ستوده ایم. شیخ ابوالحسن خرقانی و بایزید بسطامی را که بیشتر اندیشمندانی اجتماعی و طاغیانی بر تکلف های ناشی از شهوات انسانی بوده اند علمای دین تصور نموده و

بسطام؛ پیرمردی برنا

یک دستی و هماهنگی بین اعضای شورای شهر بسطام و شهردار جوان این شهر باعث شده است که شهر کهن بسطام در مجاورت فرزند خود شاهرود که هم اکنون بسیار بزرگ تر از پدر شده؛ چون نگینی سبز و زیبا بدرخشد. پاکیزگی مثال زدنی معابر و خیابان ها و ایده های درخشان درآمدزا برای شهرداری؛ کمک گرفتن از بخش خصوصی و اعتقاد به کار جهادی از سوی اعضای شورای شهر و شخص شهردار؛ این شهر کوچک را به مکانی جذاب برای قدم زدن در یک بعدازظهر زیبای بهاری تبدیل کرده است.