جلد دوم گلستان سعدی منتشر شد؛ داستان جنگل بوزینگان

 گویند در ازمنه قدیم در سرزمینی دور  پادشاه میمون ها برای سرکشی به جنگلی وارد شد. اما هیچ میمونی برای خوش آمد گویی اش نیامد. میمون ها که فکر می کردند پادشاه برایشان کاری نکرده است قهر کرده بودند و بر بالای درختان موز بنشسته بودند و موز  می خوردند و به پیش باز شاه نیامدند.

پادشاه سری تکان داد و جنگل را ترک کرد. از فردای آن روز خدمت گزاران پادشاه هر روز سبد های  پر از موز و نارگیل و آناناس را به جنگل می آوردند و زیر درختان می گذاشتند. موزهای بزرگ و خوش طعم  با نارگیل های درشت سهم "کاپیان" شده بود و آن ها خوشحال از درختان پایین می آمدند و  می خوردند. آن قدر طعم موزهای اهدایی متفاوت بود که دیگر کسی رغبتی برای بالای درخت رفتن و چیدن موزهای جنگلی را نداشت. پیشکاران شاه شب ها که میمون ها در خواب بودند روی خود را می پوشاندند و خود دست به کار چیدن موزها  می شدند.  فردای همان روز به جای آن موز درجه یک را به جنگل می آوردند و در زیر درختان می گذاشتند.سال ها به همین منوال گذشت و بوزینگان بالای درخت رفتن را فراموش کردند و به فرزندان نیز نیاموختند.

پیشکاران که این عجز را دیدند هر روز غذای کمتری به جنگل می آوردند و میمون ها به سختی افتادند. نماینده خویش به در گاه شاه فرستادند تا  شفاعت کند. ملک بخندید و او را گرامی داشت و سبدی موز بدو داد و به جنگل روانه کرد با این پیام که برو و مژدگانی ده که شاه شاهان چند روز دیگر در بامدادی فرخنده برای سرکشی به رعایا به شهرتان خواهد آمد.

نماینده کاپیان شاد شد و فرخنده به جنگل آمد و همنوعان را بشارت داد. جنگل بیاراستند و آنچه داشتند جمع کردند و جایگاهی ساختند رفیع. چون روز موعود شد شاه به جنگل فرود آمد. فریاد و هلهلهه از هر سوی برخاست و میمون ها شاد و دست افشان به پیشواز آمدند. مَلِک بوزینگان و خیل ملازمانش بر تخت شدند و بسیار بخوردند و بیاشامیدند. همراهان شاه سبد های فراوان تحفه برای جنگلیان آورده بودند و در پیش پای شاه بر زمین نهادند. بعد از هفت روز و هفت شب که هر چه  در جنگل بود خورده  شد و نوشیده شد شاه و ملازمانش جنگل را ترک نمودند. میمون های جنگلی که از تفقد شاه به خودشان خرسند بودند جعبه هایی که برایشان آوده بودند را به عنوان "پروژه های سفر" بگشودند درون اولی به جای موز پر از دانه های سیاه بود. دومی هم همین طور سومی و چهارمی تا صدمین جعبه نیز پر از  دانه های سیاه بود. نماینده میمون ها که دید آن ها آشفته شده اند گفت: همهمه نکنید که شاه مرقومه ای ملوکانه به من داده اند. ساکت باشید تا برایتان بخوانم.  سپس با صدای بلند نامه شاه را خواند:

"رعایای من بدانید و آگاه باشید که از این پس ملازمان من هر روز برای نجات شما از بوی گندیدگی موز به جنگل می آیند و بار درختان را سبک می کنند و بخشش ملوکانه ما نیز بر آن قرار گرفت که این جماعت مفلوک رعیت که توان بر بالای درخت رفتن را ندارد گرسنه نماند. به همین منظور صد جعبه بذر شلغم  به اقساط بلند مدت به عنوان  "تخصیص اعتبار سفر ملوکانه" برای شما در نظر گرفتیم تا کشت کنید و برداشت نمایید و بخورید تا گرسنه نمانید. قدردان شاه و نماینده تان باشید. علی برکت الله "

من آنچه شرط بلاغست با تو می گویم

تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال

محل قابل و آنگه نصیحت قائل

چو گوش هوش نباشد چه سود حسن مقال

 

جلد دوم گلستان سعدی

نوشته علی رضا اسلامی

 

آذر 97 شاهرود