نقش مردم در بهبود شرایط زیستی شان در شهرها و روستا ها
نقش مردم در بهبود شرایط زیستی شان در شهرها و روستا ها
نقش شوراهای شهر و روستا در افزایش امید به زندگی و نشان دادن چهره ای توسعه یافته از ایران
قسمت اول
نویسنده: علی رضا اسلامی
دیروز جمعه مستندجالبی در مورد توسعه ایران و نفوذ منطقه ای اش که توسط شبکه رویترز تهیه شده بود را دیدم. تهیه کننده این مستند تلاش کرده بود با سیری در گذشته تاریخی ایران و بررسی اجمالی تاریخ معاصر؛ اوضاع فعلی کشور را تفسیر نماید. در راه رسیدن به این هدف تصاویر جسته و گریخته ای از ایران را کنار هم تدوین کرده بود که هدف من از نگاشتن این یادداشت، برخی از این تصاویر و ویدئو هایی است که در کنار همدیگر تشکیل تصویری را داده بودند که دنیا قرار است ما را آن گونه بشناسد.
در ابتدا باید ذکر کنم در غرض ورزی مدیران و کارکنان این شبکه نسبت به ایران هیچ شک و تردیدی وجود ندارد اما داشتن یک منتقد مغرض که زشتی ها و پلشتی های ما را نشان دهد بهتر از دوستانی است که سعی در پوشش دادن نقاط تیره فرهنگی و اجتماعی ما داشته باشند. به عبارت دیگر این قبیل مستند هایی که دشمنان می سازند برای رشد ما بسیار بهتر از برنامه های گل و بلبلی خواهد بود که صدا و سیما پخش می نماید؛ به شرطی که عاقل باشیم و بدون قرار گرفتن در جو تبلیغاتی آن ها؛ ضعف های خود را ببینیم و در جهت رفع آن بکوشیم.
مستند ساز رویترز با اذعان به پیشرفت های شگفت انگیز ایران در دوران پس از انقلاب تلاش وافری داشت که با استفاده از تصاویری از شیوه زندگی اجتماعی مردم ایران؛ علم و دانش کسب شده ما که در بدترین شرایط تحریمی تاریخ علیه یک ملت به دست آمده است را "شمشیری در دست زنگی مست" به تصویر بکشد. تصاویر و ویدئو هایی که او استفاده کرده بود چیزی جز زندگی روزمره ما در شهرهایمان نبود. رانندگیمان؛ ظاهر به هم ریخته مان و از همه مهمتر مبلمان شهری آشفته و بی نظمی که هر گوشه اش یک حکم می کند و شتر گاو پلنگی است که در آن هیچ هویتی دیده نمی شود. ساختمان های که دهه هاست مورد استفاده قرار می گیرد بدون آن که تکمیل شده باشند. خیابان کشی هایی که گویا همیشه در طرح هستند و هیچ گاه شکل نخواهند گرفت. تابلوهای کج و کوله و بنرهای بی نظمی که تبدیل به منظر عادی شهری ما شده اند، اماکن تفریحی که با یک نگاه عمیق تر بیشتر به شکنجه گاه شبیه هستند تا مکانی برای آرامش بخشی به خانواده ها؛ زباله های جاری در جوی های آب و جنگل ها و سواحل دریا که گردشگران در بین آن ها فرشی پهن می کنند و در حال قلیان کشیدن هستند و یا در گوشه ای دیگر چادر زده اند و ده ها تصویر دیگر.
چرا کشور ما علیرغم توسعه نسبی علمی و صنعتی ، از جهاتی که ذکر آن رفت همچنان یک کشور جهان سومی محسوب می شود؟
پایان قسمت اول
