سبب شناسی عملکرد و نقد و تحلیل بیست ماه نمایندگی سید حسن حسینی شاهرودی قسمت سوم
سید حسن حسینی شاهرودی نماینده با پرستیژی است. خصوصیاتی که در قسمت اول نوشتار حاضر در مورد او ذکر کردم؛ توان بی بدیلی به او بخشیده است. در واقع حضور او در کمسیون اقتصادی مجلس و کسب مسئولیت دبیری این کمسیون مهم به عنوان یک نماینده سال اولی، پالس های امید بخشی را به شاهرود ارسال می کرد . نقش قابل توجهش در کمیسیون تلفیق و تغییرات مثبتی که با نظر او در لایحه بودجه اتفاق افتاد، نوید بخش آینده ای متوازن برای استان آکرومگالی ما و دیگر نقاط کشور بود. یک از بارز ترین پیشنهاد های او که به تصویب رسید اختصاص اعتبارات بر اساس محرومیت بود که همین امر باعث افزایش بی سابقه بودجه شهرستان میامی در سال جاری شد. حسینی بعد از دو دهه سکوت، در قامت یک مطالبه گر به جنگ دیو نامتقارنی به نام توسعه استان سمنان رفت و دوباره بیرق عدالت خواهی را از خاک برداشت. او در مقطعی هوشیارانه به تقابل مثبت با استاندار ضعیفی پرداخت که سمت استانداری را با ستاد انتخاباتی نمایندگی مجلس اشتباه گرفته بود. استاندار سابق با لجاجت و تصور ناپلئونی از خود امور استان را به تصمیمات حلقه کوچکی از اطرافیان بی تجربه خود گره زده بود و خود مشغول سخنرانی ها و خطابه های مجلسی اش بود. در این دوره حسینی که کاملا از مرکز استان قطع امید کرده و منافع شهرستان را مستقیم از تهران پی گیری می کرد الحق و والانصاف با روابط خوبی که داشت؛ بسیار موفق عمل کرد. در واقع سیاست خارج از شهرستان نماینده شهرمان و کارنامه اش در این زمینه و دست آورد هایش برای شاهرود بسیار بهتر از آن چیزی بود که در ابتدای دوره نمایندگی اش متصور بودیم اما آیا می توان از کارنامه او در شاهرود هم همین گونه دفاع کرد؟
با روی کار آمدن دولت یازدهم رئیس جمهور محترم با در پیش گرفتن سیاست تعامل با جهان تمام توان خود و دولتش را معطوف به رسیدن به توافق نامه ای بین المللی کرد که بعدها به برجام موسوم شد. آن روزها منتقدین گره زدن همه امور مردم به این توافق را عملی اشتباه می دانستند و می گفتند اگر برجام محقق نشود نظام فرصتی طلایی را سوزانده است و اگر تحقق یابد هم ممکن است آن «گلابی» نباشد که منتظر رسیدنش بوده ایم. امروز حتی منتقدان طرفدار دولت هم می گویند گره زدن تمامی مسائل کشور و خرج تمام انرژی دولت به برجام و غفلت از مقاوم سازی اقتصاد عملی اشتباه بوده است. البته رسیدن به توافقی برای بر طرف کردن تحریم های ظالمانه که با بی تدبیری در گذشته به آن دچار شده بودیم؛ امری اجتناب ناپذیر و حیاتی بود اما آیا برجام در جایگاهی بود که بتواند کام مردم را با طعم شیرین تغییر وضعیت و رفاه آشنا کند؟
داستان شاهرود هم چیزی جز این نیست. حسینی شاهرودی هم برجام دارد. برجام او مرز هوایی و گروه اقتصادی کوثر است. او قسمت اصلی توان خود را بر روی فرودگاه شاهرود و آرزوی دیرینه «مرز هوایی» گذاشته؛ مرز هوایی که صدور آن در خوان آخر گیر کرده است. جایی که به نظر می رسد اعمال نفوذ اطرافیان سمنانی رئیس جمهور و حسادت کور آن ها؛ عدم صدور مرز هوایی شاهرود را به نفرتی دائمی از سمنان در ذهن تک تک شاهرودی ها تبدیل خواهد کرد. صاحبنظران اقتصادی معتقدند حتی در صورت تحقق مرز هوایی، این امر در کوتاه مدت هیچ باری از روی دوش شهرستانی که به شدت دست به گریبان بیکاری جوانان و حتی میانسالان است برنخواهد داشت.
سید حسن حسینی شاهرودی در اوایل دوره مسئولیت خود با استفاده از ارتباطات ویژه؛ مدیران یکی از بزرگترین هولدینگ های اقتصصادی کشور را به شاهرود آورد تا در راستای شعار اقتصاد مقاومتی تحولی شگرف و فوری در زمینه سرمایه گذاری در شاهرود رخ دهد. همه چیز ابتدا خوب به نظر می رسید ولی گویا مدیران گروه اقتصادی کوثر هیچ پروژه ای را در شاهرود مناسب سرمایه گذاری نیافتند. امری که به خوبی نشان دهنده عدم بستر سازی لازم در شاهرود بود. گروه اقتصادی کوثر نیز برجام بی سرانجام حسینی شد که در ادامه در قالب بررسی چرایی شکست آرمان های شاهرود به آن خواهیم پرداخت.
وظایف یک نماینده مجلس در قانون اساسی به دو قسمت قانونگذاری و نظارت تقسیم شده است. این تعریف از وظایف را می توان آنقدر وسیع در نظر گرفت که نماینده مجلس بنا بر فرمایش امام خمینی در صدر امور کشور بنشیند و یا آنقدر محدودش کرد که بنا به گفته محمود احمدی نژاد رئیس جمهور سابق «دیگر در صدر امور نباشد.»
داستان نمایندگان شهرستان ها اندکی پیچیده تر است. یک نماینده شهرستان طبق قانونی نانوشته با اختلاف سطح بسیار؛ ارشد ترین مقام حوزه انتخابیه خود است. نمایندگی مردم قدرتی به او می دهد که می تواند با استفاده صحیح و کامل از کلیه ظرفیت های حیطه وظایفش در بخش نظارتی همه امور مربوط به شهرستانش را اصلاح نماید. اما متاسفانه قانون گذار ابزار لازم برای این امر را برای نمایندگانی که صبح تا شامشان در گیر مسائل کلان کشوری و یا تلاش برای رفع مشکلات موکلینشان در مرکز کشور است پیش بینی نکرده است. موردی که برخی نمایندگان با تدبیر خود به راحتی بر آن توفق یافته اند. ایجاد دفاتر شهرستانی فعال با بهره گیری از نخبگان. اما چرا آقای حسینی این چنین دفتری را ایجاد نکرده است. مقصر عدم پیگیری های امور و دفع دلسوزان شهرستان کیست؟
ادامه دارد...
