مهدی آباد؛ شهری درون شهر

با گسترش شهرها و رشد روز افزون مهاجرت از روستاها نیاز به تغییرات در نوع طراحی شهرها امری اجتناب ناپذیر شد به همین دلیل برای ساماندهی به حاشیه نشینی ایجاد سیستم های جدید شهری تحت عنوان شهرک سازی آغاز گردید.

از این پس در این دو صفحه به بررسی وضعیت شهرک های اقماری شاهرود خواهیم پرداخت. شهرک هایی که بنا بر اصل «از دل برود هر آنچه از دیده برفت» گویی به حال خود رها شده اند. از این میان مظلوم ترین و مهجور ترین آن ها را در این شماره مورد بررسی قرار خواهیم داد.

مهدی آباد یا شهرک ولیعصر بی گمان قدیمی ترین شهرک شاهرود است. شهرکی که به خودی خود شهری درون شهر می باشد.از لحاظ تاریخی ساخت مهدی آباد به دو دوره پیش از انقلاب و پس از آن تقسیم می شود. که تفاوت ساخت و ساز در کوچه های سمت سیم خاردار و پایین تر از فلکه مهدی آباد با دیگر نقاط این منطقه متراکم شهری بیانگر این گسستگی در ساخت است. به مرور و از دهه هفتاد به بعد با ساخت شهرک های گلستان و برق در حدفاصل کوچه بیستم مهدی آباد و بیمارستان امام حسین و همچنین ساخت و ساز های غیر قانونی در زمین های آن سوی کال شاهقلی و انتهای کوچه های سمت شرکت نفت؛ مهدی آباد دچار انفجار جمعیتی مضاعفی شد.

قسمت اعظم بافت جمعیتی مهدی آباد را اقشار کارگری تشکیل می دهند از خصوصیات بارز این قشر می توان به صبوری و کم توقعی آنها اشاره نمود. مردم این ناحیه از شهر بسیار متدین و پایبند به اصول انقلاب می باشند و این مطلب را در زمان جنگ و با اهدای شهدای بسیار اثبات کرده اند؛ کمتر گوچه ای را می توان در این شهرک پیدا کرد که جوانی از جوانان برومند خویش را نثار انقلاب و کشور نکرده باشد شایان ذکر می باشد که کماکان مردم این محله در جایی که نیاز به حضور را احساس کنند از انجام وظیفه دریغ نمی نمایند چه شرکت در نماز جمعه باشد چه راه پیمایی و چه انتخابات.

طراحی این شهرک چه پیش از انقلاب که در واقع بدون هیچ طرحی ساخته شده بود و چه پس از انقلاب که به صورت یک خیابان بیست متری و بیست کوچه شرقی و غربی بود؛ به هیچ عنوان پاسخگوی جمعیت متراکم این شهرک و شهرک های اقماری آن نیست. شاید گفتن این مطلب گزافه نباشد که حجم بار ترافیکی این خیابان در برخی ساعات با مرکز شهر و خیابان امام برابری مینماید. در طی سالهای اخیر هنوز هیچ مسیر جایگزینی و حتی طرحی برای کم کردن این بار ترافیکی از سوی مسئولین ذیربط در نظر گرفته نشده هست و تاسف بر انگیز ترین قسمت داستان اینجاست که مسئولین حتی زحمت خط کشی این خیابان را به بخود نمی دهند.

متاسفانه اشتباه در عدم تخصیص فضای کافی تفریحی؛ فرهنگی و ورزشی باعث شده است که فرزندان این شهر کوچک در دوران رشد خود از این فضا ها محروم بمانند.

از نظر سرانه فضای سبز مهدی آباد یکی از فقیر ترین محله های شهر می باشد که در سالیان اخیر با ایجاد شهرک های گلستان و شهرک برق و عدم پیش بینی فضای سبز برای این شهرک های جدید التاسیس فشار جمعیتی آنها نیز به نداشته های مهدی آباد اضافه شده است. استفاده کنندگان اصلی فضای سبز را دو گروه سنی خردسالان و کهنسالان تشکیل می دهند که در حال حاضر اگر در ساعات بعد از ظهر کسی به حاشیه میدان مرکزی مهدی آباد گذری داشته باشد با تعداد بسیاری از کهنسالان برخورد می نماید که متاسفانه پارک کوچک مهدی آباد با فضای بسیار محقرش اصلا جوابگوی نیازهایشان نیست و آن ها بالاجبار در حاشیه کوچه یازدهم ایام بازنشستگی خود را طی می کنند که این امر در شان فردی که سالها برای آبادانی کشور زحمت کشیده؛ نمی باشد.

چیزی که در بازدید از مهدی آباد دل آدم را به درد می آورد بی توجهی بی شرمانه ای است که از سوی شهرداری به این منطقه از شهر شده است. مردم این منطقه بر این اعتقادند که اعضای شورای شهر در هنگامه انتخابات برای لحظه ای از این کانون رای ریزی غفلت نمی کنند؛ اما پس از رسیدن به کرسی شورا تنها نقطه ای از شهر را که به یاد نمی آورند؛ مهدی آباد است. البته بنده اعتقاد دارم که اعضای محترم شورا دیگر شهرک ها و حاشیه های شهر را نیز به ضمیر ناهوشیار خود می فرستند. در مورد خاص مهدی آباد پس از اتصال اتوبان علامه مجلسی به میدان امام حسین و تخریب خانه های انتهای کوچه های 15-16-17-18-19و بیستم دیواره هایی خرابه به مانند خرمشهر پس از آزادی و خاکریزهایی که در انتهای کوچه ها درست شده است؛ چهره ای شبیه شهر یرموک سوریه پس از حمله داعش به این اتوبان داده است. بیش از دو سال از کشیده شدن این لاین اتوبان میگذرد ولی دریغ از حتی یک قدم پیشرفت در ادامه پروژه. همین امر باعث شده که این بیت زیبا را از قول اهالی شریف و صبور مهدی آباد خطاب به شهرداری در اینجا بنویسم. «ما ز زر گشتن پشیمان گشته ایم مرحمت فرموده ما را مس کنید.» که البته به نظر بنده تا اتفاق وحشتناکی از نوع تصادفات جاده ای نیفتد و جان شیرین همشهریان از دست نرود شهرداری در این نقطه اقدامی نخواهد کرد.

برای اثبات سخنم در مورد بی توجهی شهرداری به مهدی آباد شما را رجوع می دهم به خیابانی که بین دایره ای سیمانی به نام میدان 9دی و میدان امام حسین قرار دارد ـ خیابانی که علیرغم ترافیک زیادش حتی اسم هم ندارد- ساخت و ساز های بی در و پیکر در دو طرف این خیابان و وجود خاکراهی در وسط آن که قرار بوده گلراه باشد نبود پیاده رو و مقایسه آن با دیگر نقاط شهر اشک از چشمان بیننده جاری می کند. البته فکر نکنید در نقاط دیگر اوضاع خیلی گل و بلبلی است؛ بلوار کوچه بیستم و خیابان شهید صیاد و همچنین بلوار نیمه کاره ای که روی کال شاهقلی کشیده شده است ؛در خشک و خالی و پر تپه چاله بودن به این خاکراه شانه می زنند.

خلاصه برای تشنگان خدمت در مهدی آباد فرصت های بکر زیادی وجود دارد. شاید منطقه کردن شهرداری و استقلال بودجه کمک مؤثری در بهبود فضای زندگی در این نقطه شهر داشته باشد. همچنین فراموش نمی کنیم که این خود مردم هستند که باید بیشتر به فکر زیبایی و ایجاد محیطی دلنشین برای منطقه محل سکونت خود باشند.