روزی روزگاری شرکتی بود به نام زغال سنگ البرز شرقی

روزی روزگاری ؛ هر جا نامی از شهرستان شاهرود به میان می آمد ؛ بی درنگ نام البرز شرقی در ذهن ها متبلور می شد. شرکت دولتی معظمی که سهمی بزرگ در اقتصاد شاهرود داشت . آن روزها هر کسی در این شرکت را برای کار می کوبید نه نمی شنید . هزاران هزار نفر از مردم این شهرستان و حتی شهرستان های دیگر و استان های مجاور نان خود را از تنور معادن دوده گرفته این شرکت در می آوردند. هزاران هزار کارگری که این روز ها با قرار گرفتن زیر چتر حمایتی! صندوق فولاد کشور روزهای بازنشستگی خود را طی می کنند. صندوق بازنشستگان فولاد؛ با بیش از 80000 عضو وظیفه داشته و دارد که با پولی که این کارگران زحمت کش در طول دوران خدمت شان به عنوان کسورات بازنشستگی پرداخت کرده اند؛ دوران بازنشستگی آسوده ای را برای شان رقم بزند. ولی آیا وظیفه ای که کارگران تونل های سیاه و نمور دیروز بر دوش ساکنان ساختمان 6 طبقه شیشه ای پایتخت گذاشته اند به درستی انجام می شود؟ پاسخ این سوال یک نه بزرگ است. متاسفانه در طول این سال ها صندوق بازنشستگی فولاد به واسطه سرمایه گذاری پول این عزیزان در شرکت های زیان دهی که توسط دولت واگذار شده است و عدم ثبات مدیریتی؛ با کمبود نقدینگی به منظور پرداخت حقوق بازنشستگی اعضای خود روبرو شده است. عدم پرداختی که در این وانفسای بحران اقتصادی کمر خمیده این کارگران دیروز را شکسته است و سینه پر از گرد زغالشان را به درد آورده.

روزی روزگاری شرکتی بود و دیگر نیست. باغ بزرگ آن را در مزایده ای واگذار کردند و چوب حراج بر معادن و ماشین آلاتش زدند. ولی سهم کارگرانش از این اموال چیزی جز سرفه های نیمه شب و خس خس سینه و تنگی دست و سفره خالی نبود .