نوکران دولت؛ طلبکاران از ملت
شاید یکی از بزرگترین ضعف هایی که در شکل گیری نظام اداری ما کشورهای اصطلاحا جهان سومی وجود دارد، مشکل هویتی آن است. همانگونه که دوستان مستحضریدبا آغاز مدرن سازی سیستم اداری ایران در دوره پهلوی اول، ساختار وزارت خانه ها و ادارات و سلسله مراتب آن عینا از روی سیستم بروکراتیک کشورهای غربی به ویژه فرانسه کپی برداری شد؛ بدون آن که هیچ نیاز واقعی به بسیاری از آن ها در جامعه احساس شود.
راه اندازی اداراتی که در واقع بود و نبودشان دردی از مردم دوا نمی کرد به مرور تبدیل به ناندانی عده ای شد. عده ای که هر روز صبح به عنوان مدیر و رئیس و معاون و کارمند، راهی ساختمانی می شدند و ساعاتی را دور هم بودند و آخر ماه پولی از دولت به عنوان حقوق در یافت می نمودند. شغل این افراد اصطلاحا «نوکری دولت» بود. این نوکران برای اینکه از زیر بار سنگینی نامی که مردم کوچه و خیابان بر رویشان گذاشته بودند؛ خارج شوند و انتقام آن را بستانند به مرور تغییر ماهیت و هویت دادند و خود به مانعی در سر راه امور مردم تبدیل شدند. اتفاقی که در سال های اخیر عوارض آن بیش از گذشته دامان مردم و نظام را گرفته است. رندی می گفت ما در جامعه با دو دسته بیکار طرفیم. عده ای که شغل ندارند و اکثریت هستند و عده ای که در ادارات شغل دارند ولی بیکارند. اگر دسته دوم را از جامعه حذف کنیم دسته اول به صورت خودجوش برای خودش شغل خواهد ساخت.
سیستم اداری نیاز به یک جراحی و انقلاب فوری دارد. تا دیر نشده باید به داد جامعه رسید.
