ویترینی زیبا؛ مغازه ای خالی... اداره حوزه انتخابیه به صورت یک کودکستان
ویترینی زیبا؛ مغازه ای خالی
اداره حوزه انتخابیه به صورت یک کودکستان
حتما شما هم به مغازه هایی که ویترینی بسیار زیبا و دلفریب دارند برخورده اید. "دکان هایی" که وقتی وارد آن می شوید با قفسه هایی؛ عمدتا خالی مواجه می شوید. این مغازه ها مال کسبه ایست که با کمبود سرمایه مواجه هستند و تنها راه ادامه حیات کسب و کار خود را در آراستن ویترین یافته اند.
او یک جنتلمن خوش پوش است. قدی بلند، سری بزرگ، ریشی که به صورت مرتب و مدلی ویژه با ماشین اصلاح می شود؛ صدای خشدار و "دالبی " در کنار پیشینه خانواده مذهبی، سیاسی و البته مرفه اش؛ در نگاه عده ای برای ارجحیت سید حسن حسینی شاهرودی به عنوان نماینده مردم شاهرود و میامی در مجلس شورای اسلامی نسبت به دیگران کافیست. او ابایی از سوار شدن بر خودروهای لوکس خارجی ندارد و رفت و آمدش با ماشینی که حداقل قیمت آن این روزها سیصد، چهارصد میلیون است را به هیچ عنوان بد نمی داند،- زیرا خانواده اش از قدیم "بنز سوار" بوده اند-. اگر اوضاع کشور طور دیگری بود و اگر شهرستان شاهرود و میامی هم تا این حد محروم از توسعه نبودند و یا شاید ما در نظامی که مدعی ارزش های والای "حکومت مستضعفین" است زندگی نمی کردیم؛ نماینده شاهرود با خصوصیاتی که از او ذکر کردم در کنار لبخند دلنشینش ایده آل ترین نماینده ادوار مجلس برای شهرستان ما می بود.
همانطور که در یادداشت های قبلی نوشته ام و "اگر عمری باقی باشد" در آینده مفصل تر به تشریح آن خواهم پرداخت، برای بررسی عملکرد حسن حسینی شاهرودی باید به مانند همنام رئیس جمهورش دو حوزه خارجی و داخلی را از هم تفکیک کرد. منظور از حوزه خارجی ، شیوه نمایندگی اش در مجلس و فعالیت های ملی اش است و منظور از حوزه داخلی، عملکرد خود او و دفترش در شهرستان شاهرود و میامی می باشد. علی رغم تفاوت ها و توفیق های متفاوت این دو حوزه؛ آن ها دو شباهت اساسی به هم دارند. نخستین شباهت سپردن امور هر دو دفتر در تهران و شاهرود به دست خویشاوندان درجه یک خود نماینده است. در تهران دو آقا زاده آقای حسینی سکاندار امور هستند و در شاهرود برادر ایشان و پیشکارش حوزه انتخابیه را مدیریت می نمایند.در کنار این نوع نگاه نماینده شاهرود به قابل نبودن "شاهرودیها" و در اولویت بودن "خانواده"؛ شباهت دیگر دو حوزه عملکردی او شباهت فعالیت هایش به "دویدن بر روی ترید میل" است که بار ها در سخنرانی هایش به آن اشاره کرده است. البته آقای حسینی دلیل این بی نتیجه ماندن را سیستم بیماری می داند که متاسفانه خودش نیز با نوع نگاهش به نیروی انسانی شهرستان؛ جزئی از آن سیستم را تشکیل داده است.
مراجعان به دفتر نماینده در شاهرود و فعالین سیاسی شهرستان، عنوان بسیار جالبی را برای برادر کوچک آقای حسینی که حکم مسئول دفتری شاهرود به نام او خورده است ذکر می کنند. "طفل چهل ساله" در عالم سیاست عنوان توهین آمیزی نیست اما به اختصار نشانگر شیوه مدیریت اوضاع دفتر نماینده از سوی مسئول آن است. بارز ترین مصداق رفتار کودکانه دفتر شاهرود نماینده عزیزمان را در شیوه قطع همکاری آن ها با یکی از بهترین و دلسوزترین فرزندان شاهرود که این روزها دیگر در میان ما نیست؛ می توان نشانه شناسی کرد. چاپلوسان با دانستن خصوصیات شخصی برخی مسئولین مثل ساده اندیشی، حسادت وغرور آنچنان آسیبی را به شخصیت او وارد می کند که میتواند از او یک "متوهم به توطئه" بسازد. پارانوا در کنار "توهم اندیشمند بودن" و "سیاست ورزی" از نشانه های شناختی کسانی است که در عالم سیاست از آن ها با عنوان "اطفال چهل ساله" نام می برند. متاسفانه با یک بررسی یاده می توان فهمید که دفتر شاهرود آقای حسینی تحت مدیریت یک "طفل" قرار گرفته است و به شیوه یک "کودکستان سیاسی" اداره می شود.
دفتر شاهرود آقای نماینده، واقعیتِ سرمایه اوست. دفتری که در قفسه هایش هیچ نیست و یا اگر هم هست با ویترینی که در ایام انتخابات به مردم نشان داد تفاوت بسیار زیادی دارد. گر چه فرصت از دست رفته است اما از صمیم قلب آرزومندم تا یکسال باقی مانده از عمر نمایندگی آقای حسینی هر چه زودتر به پایان برسد تا شاهد آسیب کمتری به "خاطره جمعی خوب مردم شاهرود از مرحوم حسینی شاهرودی" باشیم. آسیبی که خود او از ابتدا از آن بیم داشت ولی گویا از هرچیز بگریزیم؛ زودتر ما را خواهد یافت.
